jueves, 12 de marzo de 2015

Escrito de preso y de su abogado

El abogado del preso independentista Carlos Calvo hace público un comunicado, que de modo resumido ofrecemos:

En el mes de diciembre pasado hice público un comunicado que no fue consensuado con Carlos Calvo por razones obvias dado que había que desmentir inminentemente la relación que indirectamente ese canal establecía entre Carlos Calvo y la autodenominada Resistencia Galega (Rega) y sin embargo no había tiempo suficiente como para ir a visitar a Carlos en Topas. Ese texto nos provocó a mi y a la familia de Carlos un desasosiego e inquietud que nos hizo exceder en el objetivo inicialmente marcado para el comunicado.

He actuado en este tema no como militante sino como abogado de Carlos intentado rehuir en todo momento un discurso ambivalente sobre la acusación ejercida contra él, para mí esto era importante. Porqué él me lo pidió y porqué además Carlos nunca tuvo que ver con Rega. También me pidió que le defendiera dignamente, como dice él, sin ser víctima ni tampoco héroe. 

Pero no despistemos, Carlos es quien tiene la palabra y  por ello ha escrito una carta desde Estremera que transcribo a continuación:

ALGUNAS ACLARACIONES NECESARIAS

La estrategia de la construcción jurídico-policial de una “organización terrorista” gallega, esto es: del comodín legal que permite al Estado punir gravemente cualquier desobediencia (é aquí figuras como la de “pertenencia”, “colaboración” o “enaltecimiento”), recuerda mucho a la implementada en Italia en la década de los 90. En esa altura, la policía italiana comenzó a detener a varias personas vinculadas al anarquismo, para después conseguir un “arrepentido” que a modo de llave de bóveda sustentase el relato policial, reconoció  la existencia de una organización que coincidía exactamente con lo exigido por la ley para tipificarla como “terrorista” y multiplicar las penas.

Con todo, no se puede continuar a repetir esta denuncia como si en el caso gallego no hubiese una diferencia substancial: entre el poder y alguna instancia del independentismo se está produciendo una paradoxal coincidencia en la construcción de este relato, al elevar una serie de sabotajes contra mercancía y propiedades privadas –nunca contra personas- al nivel de “terrorismo”/”lucha armada”. La lógica política del reconocimiento, advertía Deleuze, puede acabar llevando mismo a que haya quien quiera ser juzgado, aunque solo sea para ser declarado culpable.

Me causó perplejidad leer en la prensa, después de la primera sentencia de la Audiencia Nacional española sentando la existencia de una “organización terrorista” en Galicia, un comunicado que poco menos que daba por buena tal versión. Más recientemente, apareció una web que se reclama “voz de la resistência gallega” y que incluía sin autorización mi fotografía. Lógicamente solicité su retirada, lo que, desafortunadamente, derivó en un comunicado que incluía opiniones políticas que no eran las mías. En este contexto, tengo que hacer las siguientes aclaraciones:

1. Soy independentista, pero nunca milité en ningún partido ni, evidentemente, en ninguna “organización terrorista”. Formé parte de varios proyectos de los movimientos sociales, sobretodo de los medios de comunicación, con los cuales continuo colaborando. Desde que me encarcelaron, los únicos posicionamientos políticos que realicé fueron, única y exclusivamente, los que firmé personalmente.

2. Hasta finales del 2012 fui asistido judicialmente por un abogado de Ceivar. También Esculca tuviera la atención de presentar un recurso contra la detención incomunicada. Por falta de confianza rompí con ese abogado, pasando a ser defendido por Benet Salellas. Lo que esperaba que pudiese ser una transición amigable y cooperativa, pronto se convirtió, para Benet y para mi, en una carrera de obstáculos y difamaciones, cuyo coralario fue lo que pasó en el juicio de mayo de 2014. Es verdad que Ceivar me ofreciera ayuda económica para los gastos en el día a día en prisión, pero la rechacé por ser incoherente con los problemas que ya estábamos teniendo en el plano judicial.

En quanto a la plataforma Que Voltem para a Casa, agradezco sinceramente la actividad solidaria de las personas en concentraciones, protestas y marchas, al  mismo tiempo que lamento que nunca tuviésemos comunicación.

3. Después de mi detención fui trasladado a Madrid esposado, con un saco en la cabeza y rodeado de policías que me amenazaban con detener a mi compañera si no me mostraba más “dialogante”. Al mismo tiempo, había quien le decía a ella algo así como que “la novia del preso” no tiene nada que opinar sobre las acciones anti-represivas. No es un ejemplo puntual, sino el contexto en el que fue sucediendo todo hasta hoy, la muestra de que Estado y vanguardismo comparten muchas lógicas, como la patriarcal.

4. Ni “héroe” ni “víctima”. Intento pasar la cárcel por un camino digno y estrecho, dejando a ambos lados las pendientes escurridizas de estos dos papeles simétricos, que tienen en común el silencio de los objetos. Entre la privatización despolitizadora del encierro, o su gestión vertical que no me da ni voz ni voto, me niego a escoger. (Rechazar el papel de “víctima”, por si hubiese dudas, no significa aceptar esta situación esencialmente injusta, o dejar de denunciar, por ejemplo, que en el próximo juicio me tendré que enfrentar con un descarado montaje policial). Pero para poder seguir por este carrero hace falta más comunidad, más tribu, que lo amplíe y vuelva más transitable.

En  mi opinión, la “Rede de apoio De Volta para Loureda” supuso una corriente de aire fresco que desbordó los límites de las prácticas anti-represivas clásicas –tan centradas en la gestión de la representación-, demostrando que hay mucha  más solidaridad con las presas independentistas más allá de los que esos límites dejan ver. Lamentablemente, la iniciativa parece que fue más atacada de lo que imitada, replicada y colectivizada.

Escribo esto en un módulo de aislamiento, en una arquitectura caníbal, que ella sola ya mató a más personas que cualquier “organización terrorista” gallega. La única postura aceptable “de mínimos”, “de derecho”, es la defensa incondicional de todos los derechos de todas las personas presas.

Por último, quiero recordar que llevo más de dos años en régimen de aislamiento, dispersado por hasta seis prisiones a cientos de quilómetros de Galicia, y con la prohibición de participar incluso en las actividades culturales y deportivas programadas para presos de primer grado. Además, hasta en dos ocasiones pretendió la policía entrar a chantajearme en la prisión. Pero jamás me sentí solo ni lejos de la Tierra gracias a vosotros. Recibid todo mi gratitud.

Carlos Calvo Varela. Estremera, 30 de enero de 2015.

miércoles, 11 de marzo de 2015

Detención en Oporto

Agentes del  Servicio de Extranjeros y Fronteras de Portugal (SEF) detienen a las once y media de la mañana en el aeropuerto 'Francisco Sá Carneiro' de Oporto a Héctor José Naya Gil, alias Koala, cuando esperaba para embarcar en un vuelo a Venezuela con pasaporte venezolano falso. Naya, de 33 años, estaba en paradero desconocido desde que fue desestimado su recurso a la pena de 11 años de prisión que le impuso la Audiencia Nacional por un atentado con explosivos en las antenas de radio y televisión de monte Sampaio, en Vigo
El huido estaba acompañado por un ciudadano hispano-venezolano, Jaime Emilio Millor Lavandeira -de 34 años, hijo de emigrantes gallegos- que fue también arrestado, si bien fue puesto en libertad horas más tarde. Al parecer se trata de un activista del Colectivo Alexis Vive de Caracas.
La intención de Naya era solicitar asilo político en Venezuela.
Según publica la prensa, la policía española detectó la presencia de Naya en Oporto en el mes de febrero, por lo que alertaron a la Policía portuguesa para que controlara sus actividades en Portugal. 
Desde el pasado 6 de marzo pesaba sobre él una orden de búsqueda, detención e ingreso en prisión, y una prohibición de salida del territorio nacional por orden de la Audiencia Nacional, lo que posiblemente motivó el intento de fuga.

Heitor Naia fue condenado al día siguiente a un año de prisión, con pena en suspenso, por llevar pasaporte falso. Otro tribunal aprobó su extradición a España. Fue puesto en libertad en julio de 2015.

La organización NOS-Unidad Popular emitió un comunicado tras la detención del que ofrecemos un extracto:

NÓS-Unidade Popular manifesta a solidariedade com Heitor Naia e solicita das autoridades portuguesas o escrupuloso respeito polos direitos legalmente reconhecidos do patriota galego detido, especialmente pola sua integridade física.

Nom só solicitamos que o Estado português denegue a sua extradiçom para evitar ser conduzido diante do tribunal político espanhol chamado Audiência Nacional, nem ser sujeito à habitual e ilegal política de dispersom, como também solicitamos a sua imediata liberdade.

Sabemos que a detençom do Koala será utilizada polo Estado espanhol e os seus meios de comunicaçom ao serviço da classe dominante para relançar umha nova campanha criminalizadora contra a esquerda independentista galega e como cortina de fumo para ocultar a pobreza, miséria, desemprego e carência de direitos e liberdades a que nos condena o capitalismo espanhol.

Apelamos a secundar todas aquelas mobilizaçons e iniciativas solidárias que nas vindouras horas se convoquem em apoio ao Koala.

Liberdade patriotas galegos!

A luita é o único caminho!

Independência e Socialismo!

Direçom Nacional de NÓS-Unidade Popular


domingo, 1 de marzo de 2015

Aparece 'A guerrilheira'

Aparece el número 1 de una publicación de 8 páginas llamado 'A guerrilheira', subtitulada como 'voz da resistência galega'. En su primera página se afirma:

Com A Guerrilheira, voz da resistência galega, o movimento armado galego dá mais um passo na consolidaçom do espaço combatente. Este vozeiro une­se, assim, à criaçom de um espaço próprio na rede (www.network23.org/afouce) e a adopçom da fouce como emblema da nossa guerrilha, com o objectivo de realçar e consolidar o nosso projecto político. Nesta mesma linha, iremos experimentando e implementando outros formatos de comunicaçom (como já temos feito com a divulgaçom por primeira vez de um vídeo da resistência em Julho de 2014) , valorando que os manifestos que até agora serviram para dirigir­nos ao povo (foram publicados dous, o primeiro em 2005 e o segundo em 2011), constituem umha ferramenta insuficiente para esta nova etapa.

Depois de mais de umha década de luita armada, a resistência galega decidiu abrir um novo período no que se propom consolidar a cultura guerrilheira em defesa da Terra e dar um novo pulo ao projecto político arredista, o que entendemos passa por reforçar socialmente a nossa voz ante as vicissitudes e desafios da auto­defesa armada, assim como fortalecer a estrategia de construçom nacional e consolidar a nossa comunidade nacional de resistência.

Consolidar a cultura guerrilheira em defesa da Terra nom tem nada que ver com a rátio de ataques por ano, nom é umha questom de número de açons, de quantidade de sabotagens. Consolidar a cultura guerrilheira em defesa da Terra implica, por suposto, a prática sistemática e organizada da auto­defesa armada, sem a qual tudo o que podamos dizer é fume que leva o vento, mas é muito mais. Significa por acima de tudo, afiançar a cultura de resistência do povo galego insubmisso e rebelde. Conhecer e reconhecer bem as tácticas e estrategias repressivas do inimigo, socializar os saberes acumulados pola tradiçom combatente galega, aportar e estender competências, aptitudes e atitudes ante um montom de problemas derivados do combate e a repressom. Partir da tradiçom resistente combativa enraizada no nosso povo, renová­la e transmiti­la viva, útil e regenerada às seguintes geraçons. Sem esta cultura de resistência nom é possível enfrentar os desafios que nos coloca o Estado imperialista espanhol, alcançar a liberdade e independência.